Warme broodjes

Zelden is een gezegde zó op mij van toepassing geweest. Ik ben een bakker die haar eigen brood niet bakt. Of oké, ik bak er in ieder geval te weinig. Social media en bloggen maken deel uit van mijn dienstenpakket voor mijn opdrachtgevers, maar zelf? Zelf bak ik er dus letterlijk en figuurlijk niet veel van. Ik weet met pijn en moeite momenten te creëren waarop ik er een tweet uit kan slingeren. En van mijn voornemen elke twee weken te bloggen is niets over. Al snel bedacht ik me dat eens per maand ook wel prima was, maar ook dat haal ik niet meer. Ik maak lange dagen, zet altijd dat ene stapje extra voor mijn klanten, maar de personal branding van Inez van Kesteren schiet er faliekant bij in.

Ergens is dat natuurlijk een goed teken. Ik mag mijn éigen broodjes dan wel niet bakken, die voor mijn opdrachtgevers gaan kennelijk als warme broodjes over de toonbank. Het wordt zelfs nog mooier: it runs in the family, de geschiedenis herhaalt zich. Mijn lieve moeder is tuinarchitect. Met haar ontwerpbureau wist ze half Gelderland (en soms ook daarbuiten) van een 'high design' tuin te voorzien. Haar signature: strakke lijnen, verschillende niveaus, afwisseling van natuurlijke materialen en veel water. Prachtige tuinen! Thuis zaten we echter tussen de woekerende bramenstruiken en agressieve berenklauwen. We schijnen destijds een zeer hippe BBQ kuil te hebben gehad, maar ik heb 'm helaas nooit kunnen vinden. Vriendjes en vriendinnetjes die nietsvermoedend 'buitenom' kwamen om met me te spelen werden soms dagenlang vermist. Vrij extreem dus allemaal. Mijn moeder heeft het jaren geleden subliem opgelost: ze besloot samen met mijn vader te verhuizen. Hun nieuwe huis, een prachtige monumentale stadswoning, heeft geen voortuin en de achtertuin is in feite een ommuurde wensput. Kijk, dat kon niet meer mis gaan. 

Verhuizen heeft voor mij geen zin, mijn online imago reist altijd met me mee. Ik zou hooguit mijn Twitter account en mijn blog kunnen opdoeken. Want inderdaad: wat er niet is, kan er ook niet bij inschieten. Maar nee, dat voelt niet goed. Het zit 'm in verwachtingsmanagement, zo besef ik me. Niet eens zozeer tegenover de mensen om mij heen, vooral tegenover mijzelf. Ik heb met mezelf afgesproken het maximale van mijzelf te blijven verwachten, maar dan toch echt in relatie tot mijn opdrachtgevers. Die gaan voor! Die liggen 's nachts heus niet onrustig en klam in hun bed te woelen omdat hun communicatieadviseur nogal magertjes tweet en blogt. In relatie tot mijzelf is mijn verwachting simpel: als ik er tijd voor heb én als ik er zin in heb, dan tweet of blog ik. Wat een bevrijding! Want eerlijk is eerlijk: af en toe smullen van een zelfgebakken warm broodje, daar is niets mis mee...