Een jaar later had ik mijn baan opgezegd en stond ik volledig op eigen benen. Of nouja... volledig... mijn laatste werkgever, waar ik zes jaar trouwe dienst had bewezen, huurde me nog voor minimaal 12 uur per week in om allerlei zaken te coördineren. En oh ja, dat werden er meestal 20.
Die 'tijdelijke oplossing' werd een periode van 13 maanden. Leuk natuurlijk, maar in zekere zin had het ook een stagnerend effect. Maar zoiets besef je pas achteraf.
Ik deed er ondertussen andere leuke klussen naast en bouwde mijn netwerk uit. Toch was er gevoelsmatig (nog) geen sprake van 100% rauw en ruig ondernemerschap. Ik bleef in een warm bad zitten en tja, zie daar maar eens uit te stappen als het daarbuiten ijskoud lijkt en niemand klaarstaat met een grote zachte handdoek. Zij lieten mij niet los... en ik? Ik liet hen niet los. Bovendien: ik hield en hou van dat bedrijf... ik had het er nog altijd naar mijn zin.
En eerlijk is eerlijk: het was natuurlijk best ideaal. Een financiële zekerheid in een vertrouwde omgeving. Ik was bekend met de organisatie, de mensen, de werkprocessen, de werkzaamheden. Ik kon eromheen klussen wat ik wilde, die vaste basis was toch echt waar ik op bouwde en vertrouwde.
Terugkijkend op het afgelopen jaar zie ik het als een soort overgangsfase. Een halve Inez was ondernemer, een halve Inez bleef krampachtig zoeken naar zekerheid.
Sinds vorige maand is dat wel even anders! Ik ben gestopt bij mijn vorige werkgever. Nu echt! Ik heb er iemand ingewerkt waarvan ik weet: die gaat het dubbel en dwars fiksen. Voelt goed.
En zo zie je: als het moét (en je hebt je netwerk op orde) dan komt dat 100% ondernemerschap alsnog tot euforische uiting. Ik had in no time twee nieuwe vaste opdrachten voor in totaal 4 volle werkdagen gescoord. Daar zit ik inmiddels middenin, het is flink schakelen maar vooral ontzettend leuk. Op de overgebleven dag voer ik de losse klussen uit, plan ik mijn afspraken en ga ik het gevecht aan met mijn administratie.
Zoals altijd gaat het om de balans: iets mag veel energie kosten, zo lang het maar meer energie oplevert dan dat het kost. En dat doet het. Nieuwe organisaties leren kennen, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe oplossingen bedenken. Weer compleet uitgedaagd worden en op scherp staan! Ook leuk meegenomen: financieel bufferen. Niks mis mee, want ook voor mij kunnen er lastige periodes aanbreken. Geen of minder opdrachten, het schrikbeeld van elke ZZP'er. Nee, nee, nee. Daar gaan we dus niét vanuit!
Ik hoop dat ik er nog heel wat jaren Lente Communicatie aan toe kan voegen. Over 3 jaar vier ik mijn eerste jubileum. Dat is waar ik voor ga! De lente staat voor groei en bloei, een nieuw begin. Dat is dan ook waar mijn werk voor staat: een keerpunt in de (marketing)communicatie van mijn opdrachtgevers!
